Αυτό το ποτάμι αγαπήσαμε...

Αυτό το ποτάμι αγαπήσαμε, με αυτούς τους ανθρώπους γελάσαμε και κλάψαμε, εμείς οι παντελώς άγνωστοι, οι ερασιτέχνες, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που δεχτήκαμε επιθέσεις, ύβρεις, οι γερμανοτσολιάδες, οι νενέκοι, οι πουλημένοι.

Ο μέσος εθελοντής στο ποτάμι δεν είναι η Λυμπεράκη, ούτε ο Ψαριανός, ούτε ο Λυκούδης, ούτε ο Καφετζόπουλος, ούτε ο Σκυλακάκης, ούτε οι ηθοποιοί, ούτε οι αθλητές, ούτε οι διάσημοι. Ήμασταν οι σιωπηλοί που έκαναν την επανάσταση τους, μπήκαμε μπροστά παραμελώντας τις οικογένειες μας, τις δουλειές μας, τους εαυτούς μας.

Και μετά ήρθαν κάποιοι και μας είπαν θα κάνουμε αυτό, πρέπει να κάνουμε το άλλο. Ακόμα και αν άκουσαν την γνώμη μας, αν δέχτηκαν τις αντιρρήσεις μας, έκαναν αυτά που επέλεξαν αυτοί. Και εμείς στρατιώτες της κοινής λογικής, τρέχαμε και λέγαμε, ‘‘ποιος είμαι εγώ? Πρέπει να έχουν δίκιο. Είμαι παντελώς αγνωστος. Αυτοί είναι κάποιοι.’’

Χάσαμε την επαφή με την κοινωνία, ξοδέψαμε τον ενθουσιασμό τόσων ανθρώπων, αξιόλογων ή όχι, άγνωστων αλλά και γνωστών. Μας μόλυνε το μικρόβιο. Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δεν ξέρω πια…